Πώς αποδεικνύεται ότι ο Θεός αγαπά άπειρα τον άνθρωπο; Το ότι δέχτηκε να σταυρώσει την αμαρτία (δια της Σταυρώσεως), που άπειρα μισεί.

Η Θεία Λειτουργία είναι η μεγαλύτερη πνευματική ελεημοσύνη παγκοσμίως. Με τη βοήθεια της Θείας Λειτουργίας πολλοί κολασμένοι, επειδή μνημονεύονταν τα ονόματα τους, μετατέθηκαν στον παράδεισο. Επίσης βοηθιούνται και αυτοί που είναι εν ζωή, όταν κατά τη Θεία Λειτουργία μνημονεύεται το όνομά τους. Θα πρέπει λοιπόν να προσκομίζουμε πριν τη Θεία Λειτουργία ένα χαρτί με τα ονόματα των κεκοιμημένων και των αγαπημένων μας προσώπων που βρίσκονται εν ζωή στον παππά, για να τα μνημονεύσει στην προσκομιδή, ώστε να βοηθηθούν, με το να βγάζει ο παππάς ξεχωριστή μερίδα γι΄αυτούς και η οποία μπαίνει μέσα στο Άγιο Ποτήριο, στο Αίμα του Χριστού. Έτσι όλα τα ονόματα ''βαφτίζονται'' στο αίμα του Χριστού και αυτό είναι η ανωτάτη ελεημοσύνη επί της γης!!! Μία λίρα παίρνει ο παππάς που μνημονεύει αυτά τα ονόματα και 2 λίρες παίρνουμε εμείς που δώσουμε στον παππά το χαρτί για να τα διαβάσει.

Απ' αυτό που βιώνουμε στη διάρκεια μιας Θείας Λειτουργίας, μπορούμε να καταλάβουμε, το τι θέση θα έχουμε στην αιωνιότητα, για το αν κάνουμε ή όχι για τον παράδεισο! Είναι μια προσωπική συνάντηση με το Χριστό τετ α τετ. Ό,τι νιώθουμε μέσα στην Εκκλησία κατά τη Θεία Λειτουργία, έτσι θα νιώσουμε και κατά την Δευτέρα παρουσία, στην οποία ο Χριστός θα μας κρίνει. Και όταν κανείς αισθάνεται ωραία, μέσα στη Θεία Λειτουργία, τότε προγεύεται σαν σπερματική Χάρη, την πραγματική Βασιλεία των Ουρανών μέσα του.

Όταν γίνεται η Θεία Λειτουργία, ο ίδιος ο Χριστός Λειτουργεί, δανειζόμενος το στόμα και το σώμα του εκάστοτε ιερέως! Ο Χριστός είναι ο προσφέρων και ο προσφερόμενος. Δεν θυσιάζει ο παππάς το Χριστό, αλλά ο Χριστός αυτοθυσιάζεται. Δεν Λειτουργεί ο παππάς με την βοήθεια του Χριστού, αλλά ο Χριστός Λειτουργεί με την βοήθεια του παππά.

Κάθε Θεία Λειτουργία που επιτελείται είναι διαφορετική, παρόλο που διαβάζονται και ψάλλονται τα ίδια και τα ίδια πράγματα, μιας και ο Χριστός πάντα προσφέρει και αποκαλύπτει ένα διαφορετικό ''Δώρο'' σε κάθε ανθρώπινο και αγγελικό νου, προκειμένου να τραφούν πνευματικά, κατ' αναλογία της πίστης, της ευλάβειας και της προσοχής του πιστού.

Σε κάθε Θεία Λειτουργία, η Παναγία γονατίζει και μετά δακρύων ικετεύει το Χριστό και Υιό Της, υπέρ σωτηρίας των ανθρώπων που λειτουργούνται, όλου του κόσμου και των κεκοιμημένων μας (σεσωσμένοι και μη), ώστε να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι! Αυτό γίνεται κάθε μέρα και είναι ένα ιδιαίτερο διακόνημα της Παναγίας, το πιο σημαντικό. Αυτή είναι η τέλεια αγάπη της Παναγίας!

Εάν ο κληρικός δεν φορέσει τα άμφιά του, κατά τη Θεία Λειτουργία, υπάρχει κίνδυνος. Τα άμφια είναι προστατευτικά για αυτόν που τα φέρει και αγιαστικά για τον λαό. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων, που Λειτούργησαν χωρίς άμφια και έπεσαν νεκροί. Δεν είναι επιδεικτικά, όπως λένε μερικοί.

Η Θεία Κοινωνία είναι κανονικό Αίμα του Χριστού με γεύση και ιδιότητες κρασιού και Σώμα του Χριστού με γεύση και ιδιότητες άρτου. Μόνο που το αίμα του Χριστού, δεν ανήκει σε μία από τις γνωστές ομάδες ανθρώπινου αίματος, αλλά είναι Θεϊκή ομάδα αίματος. Και αυτό είναι σημαντικό, διότι αν άνηκε σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπινου αίματος, κάποιοι που θα Κοινωνούσαν και θα είχαν, διαφορετική ομάδα αίματος, θα παρουσίαζαν προβλήματα με το συκώτι τους, πράγμα που δεν συμβαίνει. Τα κανόνισε έτσι ο Θεός, ώστε η ομάδα αίματος του Χριστού, να ταιριάζει με όλες τις ανθρώπινες ομάδες αίματος. Με την Θεία Κοινωνία, γινόμαστε συγγενείς εξ αίματος Χριστού, έχοντας με τον Χριστό, την ίδια ομάδα αίματος! Είναι κάτι τρομερό! Και είναι γνωστό ότι η συγγένεια αίματος, είναι πρώτου βαθμού συγγένειας, σαρκικώς και πνευματικώς.

Όταν Κοινωνούμε, η Θεία Κοινωνία δεν πηγαίνει στο στομάχι, πηγαίνει στην ψυχή. Η Θεία Κοινωνία μολονότι είναι ψωμάκι και κρασάκι, μετουσιώνεται σε Σώμα και Αίμα του Χριστού, που είναι πνεύμα, δεν περιέχει υλικά συστατικά και πηγαίνει στην ψυχή. Τρέφει την ψυχή, η οποία Χαριτώνεται, αγιάζεται και θεώνεται. Αυτή η Χάρη της ψυχής στη συνέχεια μεταδίδεται και σε όλα τα κύτταρα του σώματος. Αγιάζεται δηλ. και το σώμα, μέσω της ψυχής.

Ο πρώτος λογισμός που θα έχουμε, αμέσως μετά τη Θεία Κοινωνία, θα φανερώσει τι Χάρη λάβαμε. Εάν ο πρώτος λογισμός που θα φυτρώσει στη διάνοια είναι ταπεινός, είναι αποκύημα της αυτομεμψίας, είναι γέννημα της αυτογνωσίας, τότε καλώς Κοινωνήσαμε. Διαφορετικά μπορεί κάποιος να Κοινωνήσει, αλλά ο Χριστός να εξέλθει από αυτόν αμέσως.

Η Θεία Κοινωνία θεώνει τον άνθρωπο. Ακούω μερικούς να λένε: Να εγώ Κοινώνησα και δεν αισθάνομαι τίποτα. Οι αλλαγές που γίνονται μέσα μας, είναι αργές και ''μυστικές'' και αυτό γιατί είναι μικρή η πίστη μας.

Εάν κανείς δεν Κοινωνεί συνεχώς και τακτικά, δεν μπορεί να νικήσει τους εχθρούς και δεν θα μπορέσει να προοδεύσει πνευματικά. Δεν επιτρέπεται κάποιος να Κοινωνήσει 2 φορές την ίδια μέρα. Είναι μεγάλη βλασφημία, γιατί είναι σαν κηρύττουμε, ότι ο Χριστός 2 φορές Σταυρώθηκε. Όταν Κοινωνάμε, πρέπει το στομάχι να είναι άδειο (εκτός και αν κάποιος είναι ασθενής), διότι αν είναι γεμάτο, όχι μόνο Χάρη δεν παίρνουμε αλλά και αμαρτάνουμε.

Και ξηροφαγία να φάει κανείς, άμα το στομάχι δεν είναι άδειο και Κοινωνήσει, Χάρη δεν παίρνει, εκτός και αν κάποιος είναι ασθενής. Αμαρτάνουμε όταν Κοινωνούμε με γεμάτο στομάχι.

Έχουμε 2 Θείες Κοινωνίες: Μία Μυστηριακή, που είναι η Θεία Κοινωνία και μία πνευματική, που επιτυγχάνεται με την προσευχή, λέγοντας την ευχή του Χριστού.

Στον Μυστικό Δείπνο ο Ιούδας είχε Κοινωνήσει, αλλά δεν τον Κοινώνησε ο Χριστός. Κοινώνησε μόνος του! Μόλις Κοινώνησε, εισήλθε ο διάβολος μέσα του και έφυγε από τον Δείπνο.

Δεν είναι ο ρυθμός συχνότητας της Θείας Κοινωνίας που φανερώνει την ποιότητα της πνευματική ζωής, αλλά τρόπος της προετοιμασίας για την Θεία Κοινωνία. Παίρνω δηλ. τη Χάρη όχι ανάλογα με το πόσο τακτικά Κοινωνώ, αλλά με το πόσο καλά είμαι προετοιμασμένος για την Θεία Κοινωνία. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να πάρει ο άνθρωπος Χάρη. Τι να το κάνω, να Κοινωνήσω και να αμαρτάνω... Προτιμότερο να μην Κοινωνώ και να μην αμαρτάνω.

Δικαιοσύνη του Θεού είναι να εφαρμοστούν οι εντολές του Θεού σε εμάς και σε όλους τους ανθρώπους.

Ο Θεός είναι τόσο ταπεινός που σέβεται το αυτεξούσιο κάθε ανθρώπου και δεν επεμβαίνει στη ζωή κανενός, εάν ο άνθρωπος δεν θέλει. Για να συνεργαστεί ο Θεός με τον άνθρωπο, θα πρέπει ο άνθρωπος να ταπεινωθεί και να ζητήσει την βοήθειά Του, μέσω της προσευχής. Μπορεί να συνεργαστεί ένας ταπεινός με έναν υπερήφανο; Ο ταπεινός όμως με τον ταπεινό συνεργάζονται.

Όταν ένας άνθρωπος είναι παράλογος και παλαβός, ο Θεός δεν συνεργάζεται μαζί του, ούτε θαύμα του κάνει, για να μην λογιστεί αυτή η βοήθειά Του σαν επέμβαση. Γιατί μπορεί αυτός ο άνθρωπος να πει: ''Εγώ δεν ήθελα αυτό το πράγμα, γιατί μου το κάνεις;'' Δεν θα δεχτεί το ''δώρο'' του Θεού και θα αποδειχτεί αχάριστος και ανυπάκουος. Γι' αυτό και ο Θεός δεν βοηθάει αυτούς τους ανθρώπους...

Το θαύμα δεν έχει σχέση με το αν κάποιος είναι Ορθόδοξος ή όχι, αλλά με το αν αυτός που προσεύχεται, έχει την πίστη και την ταπείνωση, γι΄αυτό που ζητάει.

Κάθε μέρα που ξυπνούμε, είναι ένα σύνολο πολλών θαυμάτων. Και όχι μόνο ότι ξυπνούμε και είμαστε εν ζωή, αλλά και ότι έχουμε σώας τας φρένας, χωρίς να έχουμε πάθει κάποια μαλάκυνση εγκεφάλου ή κάποια αμνησία και πολλά άλλα που έχουν συμβεί σε αρκετούς ανθρώπους. Ήταν μια μαθήτρια αριστούχα, του 20. Και 2 μέρες πριν τις πανελλαδικές, ξύπνησε με ημιπληγία. Το ένα μέρος του εγκεφάλου της έμεινε παράλυτο, με αποτέλεσμα το δεξί χέρι και πόδι να μείνει παράλυτο! Μόλις την είδε η μάνα της, λιποθύμησε. Η κοπέλα μέχρι σήμερα έτσι είναι. Συμβαίνουν λοιπόν πολλά θαύματα στον εαυτόν μας, αλλά εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε και λέμε μετά: Να δω ένα θαύμα και να πιστέψω στο Θεό!

Είμαστε ανάξιοι να ζητάμε θαύμα από το Θεό, όντας αμαρτωλοί. Το θαύμα είναι ένα πολύ μεγάλο δώρο από το Θεό. Το να ζητάς θαύμα από το Θεό, είναι σαν να είσαι στρατιώτης και να ζητάς τα παράσημα του στρατηγού. Εμείς θα έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό και αν Αυτός θέλει να κάνει το θαύμα, ας το κάνει. Αυτό είναι το σωστό!

Το μεγαλύτερο θαύμα στον κόσμο, είναι το Άγιο Φως στα Ιεροσόλυμα, που βγαίνει κάθε χρόνο στον Πανάγιο Τάφο το Μεγάλο Σάββατο (μεταξύ 12 το μεσημέρι και 2 το απόγευμα). Κατεβαίνει από τον ουρανό και το βλέπουν όλοι, Ορθόδοξοι και μη. Είναι Άκτιστο Φως, το οποίο για μερικά λεπτά (4-10 λεπτά) δεν καίει. Κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να κατασκεύασει φωτιά, που να μην καίει. Και δεν καίει (δεν φθείρει την ύλη) γιατί είναι κάτι πνευματικό, που όμως ανακαινεί, ζωογονεί και αγιάζει. Με τα κεριά και τις λαμπάδες, πολλοί περνούν το Φως αυτό, σε διάφορα άρρωστα σημεία του σώματος τους και γίνονται καλά! Μετά από ορισμένα λεπτά, το Φως αυτό μεταποιείται, από Άκτιστο σε κτιστό και αρχίζει και καίει. Αν δεν γινόταν αυτή η μεταποίηση, τα κεριά και οι λαμπάδες δεν θα έσβηναν ποτέ και πολλοί πονηροί άνθρωποι θα έφτιαχναν παιχνιδάκια με το Άγιο Φως και θα είχαμε βλασφημίες και διαστροφές. Κάποια χρονιά όμως, δεν θα βγει το Άγιο Φως. Θα είναι η εποχή του αντιχρίστου. Το Άγιο Φως κάθε χρόνο δεν βγαίνει λόγω της αξίας και των αγώνων των Ορθοδόξων, αλλά για να πιστοποιηθεί, ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη Αλήθεια και το Φως και όλα τα άλλα θρησκεύματα είναι νοητά σκοτάδια και πλάνες του νοός.

Μας έλεγε ένας Ρώσος επιστήμονας, ότι κάνανε χημική ανάλυση του αγιασμού και διαπιστώσανε ότι τα υδάτινα μόρια είχανε σταυρούς! Με το μικροσκόπιο φάνηκε αυτό. Και όχι μόνο αυτό... Διαπιστώσανε επίσης ότι ο αγιασμός δεν περιείχε μικροοργανισμούς! Το νερό σαν νερό, αν το αναλύσουμε, περιέχει εκατομμύρια μικροοργανισμούς, πράγμα που δεν συμβαίνει στον αγιασμό. Και οι μικροοργανισμοί του νερού που έγινε αγιασμός, δεν πεθαίνουν, αλλά τα οικονομεί έτσι ο Κύριος ώστε να μετατεθούν σε άλλο υγρό στοιχείο. Ο αγιασμός λοιπόν δεν χαλάει και δεν μυρίζει, διότι: α) δεν περιέχει μικροοργανισμούς και β) τα υδάτινα μόριά του, περιέχουν Χάρη Αγίου Πνεύματος. Αυτά μπορούμε να το διαπιστώσουμε και εμπειρικά, δίνοντας αγιασμό σε έναν διψασμένο δαιμονισμένο, κρύβοντας ότι είναι αγιασμός. Θα δείτε, ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να το πιει, αλλά θα φουντώσει και θα εξοργιστεί κιόλας.

Είχαν κάνει οι επιστήμονες στο Παρίσι, χημική ανάλυση το μύρο που βγάζει ο Άγιος Δημήτριος και η εικόνα της Παναγίας της Μαλεβής. Και οι επιστήμονες αποφάνθηκαν, ότι και στις 2 περιπτώσεις, το μύρο αποτελείται από 33 συστατικά, που δεν υπάρχουν πουθενά στον πλανήτη γη!!! Το μύρο είναι ουράνια ''ουσία'' και είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος.

Όταν κάποιος πληροφορηθεί, ότι επρόκειτο να πεθάνει, έχει φτάσει σε τέλεια μέτρα αγιότητας. Συνήθως τους αμετανόητους ανθρώπους, ο Θεός τους παίρνει πάνω στην αμαρτία.

Το να κοιμηθεί κανείς ειρηνικά και χωρίς ρόγχο και ψυχορράγημα είναι των Αγίων. Το φυσιολογικό είναι, ο άνθρωπος να χάσει τις αισθήσεις του και να έχει επιθανάτιο ρόγχο. Το να μην βγαίνει όμως η ψυχή του ανθρώπου και ο άνθρωπος να ιδρώνει, πολλές φορές να φωνάζει, αν υπάρχει αγωνία και γρήγορη κίνηση των οφθαλμών, η αλλαγή του χρώματος του προσώπου, να εκπέμπεται δυσοσμία από το στόμα και από το περιβάλλον να υπάρχει μια ανεξήγητη ταραχή στους υπολοίπους παρευρισκομένους, όλα αυτά φανερώνουν την παρουσία δαιμόνων και είναι ένα πολύ άσχημο προμήνυμα, που φανερώνει, ότι ο ετοιμοθάνατος έχει κάποιο αμάρτημα ή αμαρτήματα ατακτοποίητα και ανεξομολόγητα.

Ο πόλεμος του εχθρού στα ''τελευταία'' του ανθρώπου, είναι πολύ πανούργος. Και πρέπει να έχει κανείς αποθέματα πίστεως, ώστε να αντιταχθεί στους πονηρούς λογισμούς του διαβόλου που θα τον ενσπείρει π.χ. ότι δεν θα σωθεί. Πολλοί, στα τελευταία τους νικήθηκαν από τον εχθρό.

Πολλοί λένε: Να πεθάνω για να ησυχάσω! Μα... τώρα είναι τα προεόρτια. Άμα πεθάνουμε ατακτοποίητοι, έχοντας γραμμάτια στο Θεό, τότε θα αρχίσουν τα πραγματικά βάσανα.

Ο οδυνηρός τρόπος θανάτου υπολογίζεται από το Θεό, για να εξοφλήσει ο άνθρωπος κάποιες αμαρτίες.

Όταν σκοτώθηκε ο Άβελ από τον Κάιν, έστειλε ο Θεός τον αρχάγγελο Μιχαήλ στον Αδάμ, για να του υποδείξει τι πρέπει να κάνει τον γιό του Άβελ: Να τον θάψει. Είναι αποκάλυψη από το Θεό, ότι ο άνθρωπος πρέπει στη γη να επιστρέψει, όταν πεθάνει. Γιατί όταν ο Θεός μας έπλασε, πήρε χώμα από το έδαφος, στο οποίο δημιουργήθηκε μια γούβα, μια λακούβα. Αυτό το κενό που δημιουργήθηκε στο έδαφος, πρέπει να συμπληρωθεί και γίνεται δια της ταφής μας. Από χώμα σε έκανα και είσαι υποχρεωμένος να μπεις στο χώμα, λέει ο Θεός. Κάθε άλλος τρόπος π.χ. καύση του νεκρού είναι αμαρτία και δεν το θέλει ο Θεός. Όταν μας θάβουν, κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Κυρίου και παίρνουμε Χάρη, η οποία είναι η τελευταία, σε τούτη τη ζωή.

Την ημέρα της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου) καθώς υψώνεται ο Σταυρός στην Θεία Ακολουθία, σχηματίζεται ένας ουρανομήκης πύρινος Σταυρός, είναι η Χάρη που ξεκινάει από τον Σταυρό μέσα από την Εκκλησία και φθάνει έως τον θρόνο του Χριστού μας. Σε όλο αυτό το ύψος το νοητό, δημιουργείται μια φωτεινή ζώνη, ένας φωτεινός δρόμος και αλίμονο στα δαιμόνια, αν βρεθούν στο δρόμο αυτής της ζώνης, η οποία περνάει και από τα εναέρια τελώνια. Γι΄αυτό λένε οι Πατέρες, ότι όσοι κοιμηθούν αυτήν την ημέρα δεν τελωνίζονται. Αυτό δεν σημαίνει, ότι όσοι κοιμηθούν αυτήν την ημέρα σώζονται, αλλά σώζονται αυτοί που είναι τακτοποιημένοι εξομολογημένοι και Κοινωνημένοι. Είναι ανυπολόγιστη πολύ μεγάλη τιμή, να κοιμηθεί κάποιος την ημέρα αυτήν (για λοχίας πήγαινες, στρατάρχης έγινες). Τα τελώνια είναι ανενέργητα και την διακαινήσιμο εβδομάδα.

Ο πόλεμος του εχθρού στα ''τελευταία'' του ανθρώπου, είναι πολύ πανούργος. Και πρέπει να έχει κανείς αποθέματα πίστεως, ώστε να αντιταχθεί στους πονηρούς λογισμούς του διαβόλου που θα τον ενσπείρει π.χ. ότι δεν θα σωθεί. Πολλοί, στα τελευταία τους νικήθηκαν από τον εχθρό.