Ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει την ευλογία και την πνευματική ευφροσύνη που απολαμβάνουμε με την προσευχή και την άσκηση της αρετής. Ούτε στο ελάχιστο δεν μπορεί να κατανοήσει τι ευλογία και ποιά μακαριότητα μας περιμένει στον άλλο κόσμο. Δεν γνωρίζει τίποτα υψηλότερο από την επίγεια σαρκική χαρά. Τις μέλλουσες ευλογίες τις λογαριάζει φαντασίες. Ο πνευματικός άνθρωπος όμως, γνωρίζει εμπειρικά την ευλογία που νιώθει η ενάρετη ψυχή, γιατί η καρδιά του προγεύεται από τώρα την Μέλλουσα Μακαριότητα.

Το γεγονός, ότι κάποιοι Χριστιανοί δεν μπορούν να κατανοήσουν την Ορθόδοξη πίστη μας και τα μυστήριά της, φανερώνει πως ο νους και η καρδιά τέτοιων ανθρώπων έχουν εμπάθεια και δεν μπορούν να ανεχτούν την καθαρότητα και την λαμπρότητά της, όπως τα άρρωστα μάτια δεν μπορούν να υποφέρουν το φως του ηλίου. Το ουράνιο θησαυρό της πίστης μπορούν να καταλάβουν, μόνο οι καρδιές εκείνων, που αποδεσμεύουν το νου και τα αισθήματά τους, από κοσμικές επιθυμίες.

Μια λευκή πετσέτα λερώνεται πολύ εύκολα, ενώ στα μαύρα ρούχα, όταν λερώνονται οι λεκέδες δεν φαίνονται. Το ίδιο γίνεται και με την ψυχή. Η καθαρή ψυχή, που έχει λευκανθεί με μετάνοια, καταλαβαίνει αμέσως, όταν την πλησιάζει η αμαρτία, ενώ η άλλη, αυτή που ζει μέσα στην αμαρτία, δεν καταλαβαίνει πως οι αμαρτίες έρχονται η μία μετά την άλλη και την κυριεύουν.